Nou, Dat is hier in het verleden ook gebeurd,
OP dit krantebericht reageerde ik ook met ons verhaal, zoals wij het zagen.
Verder was er nog een tv uitzending hierop
Het verbod op de archeologische site is wel van kracht, maar gelukkig verder mogen wij gewoon zoeken elders, behalve waar aangegeven.
De zoekers houden zich tot heden hier goed aan, aangezien ik nog niemand hier op de site heb zien zoeken.
Nu is de samenwerking met de arch dienst
GR Mat
Maastricht verbiedt detectoren
Van onze verslaggever
Maastricht - Maastricht voert een metaaldetectorverbod in om archeologische vindplaatsen in de stad beter te beschermen tegen hobby-schatgravers. Te beginnen bij de recente opgraving net buiten het kerkdorp Borgharen, waar het blootleggen van een Romeinse villa en een grafveld uit de tijd van de Merovingers internationaal de aandacht trok.
De uitbreiding van de Algemene Plaatselijke Verordening (APV) met een 'detectorverbod' is niet uniek, wel bijzonder. In Limburg ging Gennep Maastricht in 1994 voor, landelijk kozen onder meer Nijmegen, Gouda en Woerden al voor zo'n maatregel.
In 1995, 1999 en 2003 werden in een gebied van tweehonderd bij honderd meter net buiten Borgharen zogenaamde archeologische verkenningen uitgevoerd, als voorbereiding op het Grensmaasplan. Voordat graafmachines er hun gang mogen gaan, wilde de gemeente Maastricht weten wat allemaal in de grond zit aan waardevolle resten uit lang vervlogen tijden.
De oogst bleek bijzonder en kreeg grote aandacht. Vooral toen eind 2003 een graf met onder meer een ijzeren zwaard en schild werd gevonden uit de vijfde eeuw, raakte de vindplaats bekend bij 'detector-piloten' zoals de gemeente ze omschrijft in een raadsvoorstel om het gebruik van elektronische zoekhulpmiddelen te verbieden. Omdat uitvoering van het Grensmaasplan alsmaar opschuift en inmiddels zelfs ter discussie staat, vinden burgemeester en wethouders het niet langer verantwoord het vrij toegankelijke opgravingsgebied onbeschermd te laten. De bodem zit vol metalen voorwerpen als munten, wapens, versieringen en spelden, die met een detector kunnen worden opgespoord.
Als de gemeenteraad het detectorverbod laat opnemen in de APV kan het stadsbestuur in de hele stad gebieden aanwijzen waar zonder vergunning niet met zo'n elektronisch speurapparaat naar historische bodemschatten mag worden gezocht. Wie zich niet aan het verbod houdt is strafbaar. Met de politie is afgesproken dat de patrouilleteams 'zoveel mogelijk' zullen reageren op meldingen van buurtbewoners die zicht hebben op het opgravingsgebied of er in de omgeving hun hond uitlaten. Continue surveillance is geen optie.
Wethouder W. Hazeu (GroenLinks, Cultureel Erfgoed) zegt met de opmerkelijke maatregel niet de illusie te koesteren dat het 'leegroven' van archeologische vindplaatsen wordt voorkomen. Hij spreekt van ,,een signaal waarmee we willen aangeven zuiniger te willen omspringen met onze bodemschatten''
Hier mijn antwoord toen in de krant.
Verslag uit het Limburgs dagblad Donderdag 4 maart 2004
Vandaag stond onderstaand stuk in Het Limburgs dagblad.
Dit is mijn antwoord op het gister gepubliceerde stuk in deze krant.
Delarue is verdorie geen detectorpiloot
Branko Eijssen Maastricht
Hij is verdorie géén hobby-schatgraver en zéker geen detectorpiloot. Oké, Mat Delarue loopt graag met een metaaldetector door de weilanden, maar hij heeft een minder denigrerende omschrijving voor zijn bestaan: amateur-archeoloog. En, beste gemeente Maastricht, dat detectorverbod is een heel slechte zaak.
Er zijn, grof gerekend, vierduizend mensen in Nederland met een buitengewone interesse in bodemschatten. In Borgharen woont er eentje die bijna dagelijks op zoek gaat naar de ultieme kick. ,,Vooral 's avonds is speciaal. Je ziet niks, je hoort niks. Je bent helemaal alleen. Dat geeft zo'n enorme rust. En dan is het wachten op dat piepje van de detector.''
Dat is het verslavende gevoel waar deze zogenaamde groep hobby-schatgravers of detectorpiloten, zoals de gemeente Maastricht het waagde te formuleren, mee worstelen. De overgrote meerderheid behoort tot de categorie good guys. Mat Delarue is ook zo'n goeie. Hij heeft nog nooit een eerlijk gevonden Romeins of middeleeuws muntje verkocht. Alles wat hij met behulp van zijn metaaldetector van tweeduizend euro uit de grond haalt, meldt hij keurig bij de archeologische dienst Maastricht.
Hij leeft al twintig jaar volgens de filosofie van de vereniging De Detector Amateur (DDA). Delarue is overigens geen echte DDA'er, maar hij respecteert het reglement. Dat zegt onder andere: zoek zonder toestemming van bevoegde instantie nooit op archeologische terreinen, maak alle gaten weer netjes dicht, vondsten van wetenschappelijke cultuurhistorische waarde moeten worden gemeld bij de burgemeester en archeologische instanties en vraag altijd toestemming tot zoeken aan de landeigenaar of beheerder van de grond.
Maar ja, dan zijn er altijd nog die paar bad guys. Mensen die illegaal in weilanden neuzen, nooit iets melden en gevonden voorwerpen zelfs verkopen. In dat kader ziet Delarue ook het detectorverbod van de gemeente Maastricht. Het is in zijn ogen het klassieke verhaal van de goeden die lijden onder de slechten.
Het is in elk geval een klapje in het gezicht van Delarue, die twintig jaar geleden begon met zijn hobby. Toen was hij nog werkzaam bij KPN en ging hij vooral na werktijd, in de avonduren dus, op zoek naar spanning en sensatie. Inmiddels is hij vutter en kan hij overdag een paar uur ongestoord zijn gang gaan. ,,Mijn vrouw is soms blij als ik even weg ben.''
Hij lacht, want Delarue weet: hij is fanatiek. Hij heeft zojuist nog het artikel over het gewraakte detectorverbod van de gemeente Maastricht op internet gezet. Dagelijks sleutelt hij aan zijn website. Gevonden voorwerpen, waarvan de afkomst onbekend is, legt hij op de scanner en plaatst hij op een speciale site. Collega-zoekers zien dat en kijken in hun collectie naar vergelijkbare objecten. ,,Vaak krijg je dan heel snel een reactie met uitsluitsel over een laatste aanwinst.''
Bijna dagelijks struint Delarue het Maasgebied af tussen Borgharen en Elsloo in een poging een stukje geschiedenis te achterhalen. Hij voelt zich een amateur archeoloog en zeker geen hobby-schatgraver of, nog erger, detectorpiloot. Immers, de samenwerking met de Maastrichtse archeologische dienst is goed. Bij grote projecten vraagt Delarue toestemming of hij met zijn detector achter de grote graafmachine mag aanlopen en af en toe wordt hij ook uitgenodigd om te helpen. ,,Eigenlijk zijn wij de ogen van de archeologische dienst. De hulptroepen, zeg maar. Op basis van wat wij vinden, kan de archeologische dienst besluiten om verdere opgravingen te doen.''
Maar dan, zo wil dan de ironie, kan de gemeente besluiten om zo'n plek met historische bodemschatten, via de uitbreiding van de Algemene Plaatselijke Verordening met een detectorverbod, hermetisch af te sluiten. Pech voor alle goedwillende gelukzoekers. ,,Nou ja, ik vrees dat er door het verbod heel veel mensen ook geen zin meer hebben om gevonden voorwerpen te melden bij de bevoegde instanties. Dat is op dit moment al realiteit in België. En daardoor kunnen zij weer moeilijker in kaart brengen waar eventueel belangwekkende vondsten in de grond zitten. Het is een wisselwerking, maar dat wordt door deze maatregel helaas verstoord.''